ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ Δ.Ο.Υ. 17-18-19-20 ΟΚΤΩΒΡΗ.
Αντιλαμβανόμαστε ότι πολλοί από μας μπορεί να έχουν εύλογες αντιρρήσεις για τους χειρισμούς της ηγεσίας του ανωτάτου οργάνου μας ως προς τις απεργιακές κινητοποιήσεις και μπορούν να καλυφθούν πίσω από αμέτρητες αιτιολογήσεις, για να απέχουν από αυτές. Όπως και μπορεί να αναρωτηθούν πως άλλες ομοσπονδίες όπως η ΟΣΥΟ ή η ΟΤΥΕ (πατήστε πάνω για να δείτε τις προκηρύξεις τους), μπορούν και κάνουν μεγαλύτερης διάρκειας απεργίες και αναρτούν τις προκηρύξεις τους στις ιστοσελίδες τους, έγκαιρα χωρίς να αφήνουν τις παλιές..σαν παρατημένα πανώ στις κολώνες!
Ποιος ξέρει! Σίγουρα η ΠΟΕ Δ.Ο.Υ. γνωρίζει καλύτερα. Αυτό άλλωστε είναι κι ένα από τα προβλήματά μας: ότι ΜΟΝΟ η ΠΟΕ Δ.Ο.Υ. γνωρίζει τι κάνει και γιατί.
Παρόλα αυτά για όλους εμάς το ανώτερο αυτό συλλογικό όργανο αποτελεί σεβαστή αρχή και ανταποκρινόμενοι στο συλλογικό πνεύμα που αυτό τον καιρό περισσότερο από ποτέ πρέπει να μας διακατέχει διακηρύσσουμε περίτρανα σ όλους τους τόνους την:
ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΚΥΛΙΟΜΕΝΕΣ 48ωρες ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕ Ο ΚΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 17 ΕΩΣ ΤΙΣ 20 ΟΚΤΩΒΡΗ.
Απευθυνόμαστε στο κάθε συνάδελφο ξεχωριστά, στην συνείδηση και στην ηθική του βάση αξιών και του λέμε:
- Συνάδελφε δεν είσαι μόνος. Συνεργαζόμαστε, αγωνιούμε, μοχθούμε κι αγωνιζόμαστε μαζί καθημερινά και για πολλά χρόνια. Πολλά από αυτά που απολαμβάναμε μέχρι χθες τα οφείλουμε σε συναδέλφους μας που πέρασαν στην ιστορία πια της κλαδικής μας ύπαρξης.
- Οι απεργίες είναι μια νόμιμη μορφή αντίδρασης αλλά δεν επιτρέπεται να γίνουν από μεμονωμένα άτομα. Γι αυτό και μπορούμε να τις επιτύχουμε μέσα απο τις συλλογικές μας οργανώσεις. Γι αυτό και οι αποφάσεις των συλλογικών οργάνων μας κύρια και μέγιστα οφείλουν να γίνονται αποδεκτές από όλους και να τις στηρίζουμε.
- Δεν αξίζουμε όσο ο μισθός που μας δίνουνε ή θα μας δίνουνε κι ούτε η ζωή μας αρχίζει και τελειώνει ανάμεσα στα 15ήμερα της μισθοδοσίας. Αξίζουμε πολλά περισσότερα. Είμαστε πολλά περισσότερα. Ας μην επιτρέψουμε τους εαυτούς μας, το επιστημονικό μας κύρος, την σεβαστή ποιότητα του εργασιακού μας βίου, το μέλλον του τόπου μας και των παιδιών μας, να υποστούν «μειώσεις» και «κούρεμα».
